Θυρεοειδίτιδα

Είναι μια φλεγμονή του θυρεοειδούς αδένα, η οποία μπορεί να σχετίζεται τόσο με τον υποθυρεοειδισμό όσο και με τον υπερθυρεοειδισμό.
Μπορεί να είναι επώδυνη (αίσθημα όμοιο του πονόλαιμου) ή ανώδυνη.
Η θυρεοειδίτιδα μπορεί να οφείλεται σε αυτοάνοσα αίτια, μόλυνση, έκθεση σε κάποια χημική ουσία που είναι τοξική για τον θυρεοειδή ή σε άγνωστα αίτια.
Ανάλογα με την αιτία μπορεί να είναι οξεία, παροδική ή χρόνια.

Υποθυρεοειδισμός

Είναι υπεύθυνος για το πολύ μικρό ποσοστό θυρεοειδικών ορμονών στον οργανισμό και κατ’ επέκταση την επιβράδυνση των λειτουργιών του οργανισμού.
Τα συμπτώματα του είναι αύξηση βάρους, ξηροδερμία, δυσκοιλιότητα, μη ανοχή στο κρύο, πρήξιμο στο δέρμα, τριχόπτωση, κόπωση, αλλαγές στην έμμηνο ρύση, αδυναμία, μειωμένη αντοχή, αρθρίτιδες, διαταραχές στην μνήμη, διαταραχές γονιμότητας, κατάθλιψη, υπνηλία.

Θυρεοειδίτιδα Hashimoto.

Αποτελεί τη συχνότερη αιτία του υποθυρεοειδισμού.
Όπως και στην νόσο του Graves, πρόκειται για μια χρόνια αυτοάνοση νόσο που σχετίζεται με την παραγωγή αντισωμάτων που έχουν ως στόχο τον θυρεοειδή και προκαλούν φλεγμονή και βλάβη.
Κατά τη θυρεοειδίτιδα Hashimoto μειώνεται η παραγωγή των θυρεοειδικών ορμονών. Η πλειοψηφία των περιπτώσεων υποθυρεοειδισμού οφείλεται στη χρόνια θυρεοειδίτιδα (Hashimoto) η οποία αποτελεί μια βραδέως εξελισσόμενη αυτοάνοση πάθηση του θυρεοειδούς.

Υπερθυρεοειδισμός 

Είναι υπεύθυνος για το αυξημένο ποσοστό θυρεοειδικών ορμονών στον οργανισμό.Συχνά καλείται «υπερδραστήριος θυρεοειδής».
Προκαλεί αύξηση των λειτουργιών του οργανισμού. Στα συμπτώματα περιλαμβάνονται η ταχυπαλμία, το άγχος, η δυσκολία στον ύπνο, το τρέμουλο στα χέρια, η αδυναμία, ταχυκαρδία (αίσθημα παλμών), νευρικότητα, μειωμένη αντοχή, υπερβολική εφίδρωση, μυϊκή αδυναμία, απώλεια βάρους, παρά την όρεξη για φαγητό, δυσανεξία στη ζέστη, τριχόπτωση, δερματικά προβλήματα, εξόφθαλμος, Βρογχοκήλη (διόγκωση του θυρεοειδούς αδένα).

Νόσος Graves

Η νόσος του Graves είναι η πιο συχνή μορφή υπερθυρεοειδισμού, δηλαδή υπερλειτουργίας του θυρεοειδούς και εμφανίζεται πιο συχνά στις γυναίκες.
Πρόκειται για μια χρόνια αυτοάνοση νόσο κατά την οποία το ανοσοποιητικό σύστημα του πάσχοντος παράγει αντισώματα τα οποία προσβάλουν το θυρεοειδή, προκαλώντας φλεγμονή, βλάβη και μεγάλη αύξηση της παραγωγής των θυρεοειδικών ορμονών.
Στη νόσο του Graves παράγονται υπερβολικές ποσότητες θυρεοειδικών ορμονών λόγω της ύπαρξης αντισωμάτων που συνδέονται στον υποδοχέα της TSH στο θυρεοειδή (TSH- R- Ab).
Στην νόσο του Graves η θυρεοειδοτρόπος ορμόνη TSH είναι χαμηλή.
Στο υπερηχογράφημα εμφανίζεται συνήθως διόγκωση του θυρεοειδούς, δηλαδή βρογχοκήλη ενώ ο αδένας απεικονίζεται ανομοιογενής με χαρακτηριστικές αλλοιώσεις, λόγω της παρουσίας των αντισωμάτων και της καταστροφής του θυρεοειδικού ιστού.

Όζοι του θυρεοειδούς

Πρόκειται για ένα μικρό εξόγκωμα στο θυρεοειδή αδένα, το οποίο μπορεί να είναι στερεό ή σε μορφή κύστης γεμάτο με υγρό. Αυτά τα οζίδια είναι πολύ συχνά και στην πλειοψηφία τους αβλαβή.
Οι όζοι είναι τέσσερις φορές συχνότεροι στις γυναίκες, αλλά στους άνδρες συναντούμε πιο συχνά κακοήθεις όζους. Παρά το χαμηλό ποσοστό καρκίνου, θα πρέπει να γίνεται αξιολόγηση της φύσης όλων των όζων από τον γιατρό.

Όταν γίνει διάγνωση όζου πρέπει να αποσαφηνιστούν τα εξής :

• Αν είναι καλοήθης ή κακοήθης.
• Αν είναι λειτουργικά ανενεργός, δηλαδή ψυχρός, ή εάν παράγει μεγάλες ποσότητες θυρεοειδικών ορμονών, δηλαδή είναι θερμός
• Αν λόγω του μεγέθους και της θέσης του δημιουργεί προβλήματα, πιέζοντας παρακείμενα όργανα και σχηματισμούς, όπως: την τραχεία, προκαλώντας δύσπνοια,τον οισοφάγο, προκαλώντας δυσχέρεια στην κατάποση τον λάρυγγα με αποτέλεσμα την δυσκολία στην ομιλία.  

Η χειρουργική επέμβαση είναι η θεραπεία εκλογής για τους ψυχρούς όζους αλλά και για όλους τους όζους του θυρεοειδούς, που προκαλούν δυσφορία λόγω του μεγέθους ή της θέσης τους, ή όπου υπάρχει υπόνοια κακοήθειας.

Καρκίνος του θυρεοειδούς

Ο καρκίνος του θυρεοειδούς είναι σπάνιος με περίπου 37.000 ανθρώπους να διαγιγνώσκονται ως πάσχοντες του καρκίνου αυτού κάθε χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Υπάρχουν τέσσερις βασικοί τύποι του καρκίνου του θυρεοειδούς:

• το θηλώδες καρκίνωμα,
• το θυλακιώδες καρκίνωμα,
• ο αναπλαστικός καρκίνος και
• το μυελοειδές καρκίνωμα.

Περίπου το 80% των καρκίνου του θυρεοειδούς είναι θηλώδη καρκινώματα.
Αυτός ο καρκίνος επηρεάζει κυρίως τις γυναίκες και ιδιαίτερα τις νεότερες.
Περίπου το 15% των περιπτώσεων είναι θυλακιώδη καρκινώματα, ένας πιο επιθετικός τύπος καρκίνου που παρατηρείται κυρίως σε γυναίκες μεγάλης ηλικίας.
Ο αναπλαστικός καρκίνος, επίσης παρατηρείται κυρίως σε γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας, αντιπροσωπεύει το 2% των καρκίνων του θυρεοειδούς και είναι επιθετικός και δύσκολα αντιμετωπίσιμος.
Στο μυελοειδές καρκίνωμα του θυρεοειδούς (MTC) παράγεται καλσιτονίνη και μπορεί να εμφανιστεί μόνο του ή σε συνδυασμό με άλλους καρκίνους ενδοκρινών αδένων σε σύνδρομο που ονομάζεται σύνδρομο πολλαπλής ενδοκρινικής νεοπλασίας.
Ο MTC αποτελεί το 3% των καρκίνων του θυρεοειδούς.
Η θεραπεία του μπορεί να είναι δύσκολη εάν επεκταθεί πέρα από τον θυρεοειδή.

Βρογχοκήλη

Πρόκειται για μια ορατή διεύρυνση του θυρεοειδούς αδένα.
Στο παρελθόν ήταν μια συνηθισμένη κατάσταση και οφειλόταν στην έλλειψη ιωδίου στην διατροφή.
Το ιώδιο είναι απαραίτητο στοιχείο για την παραγωγή των θυρεοειδικών ορμονών.

Όλες οι παθήσεις που αναφέρθηκαν παραπάνω μπορούν να προκαλέσουν βρογχοκήλη.

Η βρογχοκήλη μπορεί να συμπιέσει ζωτικές δομές της περιοχής του λαιμού, όπως είναι η τραχεία και ο οισοφάγος.
Αυτή η συμπίεση μπορεί να δυσκολέψει την αναπνοή και την κατάποση.

Τα επινεφρίδια, είναι δύο μικροί ενδοκρινείς αδένες που εντοπίζονται ακριβώς πάνω από τους νεφρούς. Παρά το πολύ μικρό μέγεθός τους, παράγουν πολύ σημαντικές ορμόνες  που είναι απαραίτητες για τη ζωή, όπως η κορτιζόλη, η αλδοστερόνη, η αδρεναλίνη και ανδρογόνα.

Αδενώματα

Ωστόσο τα επινεφρίδια εμφανίζουν πολύ συχνά μικρούς ή μεγαλύτερους όγκους, τα αδενώματα.
Εάν αποδειχθεί πως ένα αδένωμα υπερπαράγει κάποια ορμόνη, η πιο συνηθισμένη θεραπεία είναι η λαπαροσκοπική χειρουργική αφαίρεση του αντίστοιχου επινεφριδίου.

Φαιοχρωμοκύτωμα

Το φαιοχρωμοκύτωμα είναι ένας σπάνιος όγκος που αναπτύσσεται εντός των επινεφριδίων.
Το φαιοχρωμοκύτωμα μπορεί να είναι απειλητικό για τη ζωή εάν δεν διαγνωσθεί και αντιμετωπισθεί.
Σημείο φαιοχρωμοκυτώματος μπορεί να είναι υψηλή αρτηριακή πίεση, λόγω υπερβολικής έκκρισης κατεχολαμινών (αδρεναλίνη και νοραδρεναλίνη).
Η υπερβολική έκκριση αυτών των ορμονών μπορεί να οδηγήσει σε σταθερά υψηλή πίεση ή σε επεισόδια υψηλής πίεσης (υπερτασικές κρίσεις).
Άλλα σημεία και συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν ταχυκαρδία, εφίδρωση, άλγος στο θώρακα ή την κοιλία, πονοκεφάλους, ανησυχία, τρόμο και ωχρότητα
Η θεραπεία για τα περισσότερα φαιοχρωμοκυτώματα είναι η χειρουργική επέμβαση για να αφαιρεθεί ο όγκος.
Η πιό κοινή επέμβαση είναι χειρουργική αφαίρεση ολόκληρου του επινεφρίδιου που φέρει τον όγκο.
Σε περιπτώσεις που ο όγκος είναι κακοήθης και έχει δώσει μεταστάσεις σε άλλα μέρη του σώματος η χειρουργική επέμβαση δεν αποτελεί επιλογή.
Σε τέτοιες περιπτώσεις η θεραπεία μπορεί να περιλάβει ακτινοβολία ή χημειοθεραπεία.

Κακοήθεις όγκοι του επινεφριδίων (καρκίνωμα του επινεφριδίου)

Από τις πρωτοπαθείς κακοήθειες των επινεφριδίων η συχνότερη είναι το φλοιοεπινεφριδικό καρκίνωμα, το οποίο είναι σπάνιο αλλά πολύ επιθετικό κι επομένως έχει κακή πρόγνωση.
Σε ασθενείς με γνωστή κακοήθεια, το 75% των επινεφριδικών τυχαιωμάτων είναι μεταστάσεις, ενώ σπάνια η πρώτη εκδήλωση μίας κακοήθειας μπορεί να είναι η μετάσταση στα επινεφρίδια.
Η θεραπεία εξαρτάται από το στάδιο της νόσου, την ηλικία του ασθενούς και τη γενική κατάσταση της υγείας του. Σε ασθενείς σταδίου Ι ή ΙΙ εφαρμόζεται χειρουργική εκτομή της βλάβης.

Το στάδιο Ι αναφέρεται σε όγκους του φλοιού των επινεφριδίων κάτω των 5 εκατοστών χωρίς επέκταση σε παρακειμένους ιστούς.

Το στάδιο ΙΙ περιλαμβάνει νεοπλάσματα άνω των 5 εκατοστών που εντοπίζονται αποκλειστικά στον φλοιό.

Χειρουργική εκτομή της βλάβης και των διηθημένων λεμφαδένων εφαρμόζεται σε ασθενείς σταδίου ΙΙΙ (επέκταση της νόσου σε παρακειμένους ιστούς ή λεμφαδένες).

Τέλος, χειρουργική εκτομή του όγκου, εφαρμογή χημειοθεραπείας και ακτινοβόληση πιθανών οστικών μεταστάσεων περιλαμβάνονται στην αντιμετώπιση ασθενών σταδίου IV .