Το πάγκρεας συνιστά όργανο σε σχήμα αχλαδιού που βρίσκεται πίσω από το στομάχι και πιο συγκεκριμένα ανάμεσα στο δωδεκαδάκτυλο και τη σπλήνα. Το όργανο αυτό επιτελεί διπλή λειτουργία, καθώς περιλαμβάνει δύο είδη αδένων, τον εξωκρινή και τον ενδοκρινή. Οι ενδοκρινείς αδένες εκκρίνουν ορμόνες, κυρίως ινσουλίνη και γλυκαγόνη, για τη ρύθμιση των επιπέδων σακχάρου στο αίμα. Ταυτόχρονα, οι εξωκρινείς αδένες παράγουν πεπτικά ένζυμα που βοηθούν στη διάσπαση της τροφής στο λεπτό έντερο. Παρά τον τόσο σημαντικό του ρόλο, το πάγκρεας είναι ευαίσθητο σε μια ποικιλία παθήσεων. Οι παθήσεις παγκρέατος μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά την υγεία και την ποιότητα ζωής ενός ατόμου.

Παθήσεις παγκρέατος: Οξεία και χρόνια παγκρεατίτιδα

Η οξεία παγκρεατίτιδα συνιστά ξαφνική φλεγμονή του παγκρέατος που συνήθως προκαλείται από πέτρες στη χολή (χολολιθίαση) που αποφράσσουν τις εξωκρινείς παγκρεατικές εκκρίσεις ή από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Η πάθηση εκδηλώνεται με συμπτώματα όπως έντονος κοιλιακός πόνος, ναυτία, έμετος και πυρετός. Η χρόνια παγκρεατίτιδα από την άλλη πλευρά εκδηλώνεται με παρατεταμένη φλεγμονή και βλάβη στο πάγκρεας, συχνά λόγω χρόνιας κατανάλωσης αλκοόλ ή άλλων παραγόντων. Στα συμπτώματα της πάθησης περιλαμβάνονται επίμονος κοιλιακός πόνος, δυσαπορρόφηση διαφόρων συστατικών, απώλεια βάρους και εμφάνιση σακχαρώδους διαβήτη.

Παθήσεις παγκρέατος: Καρκίνος παγκρέατος

Ο καρκίνος του παγκρέατος, ή επιστημονικά το αδενοκαρκίνωμα παγκρέατος αποτελεί την πιο απειλητική για τη ζωή των ασθενών ασθένεια που πλήττει το συγκεκριμένο όργανο. Η μορφή αυτή καρκίνου είναι η έκτη σε συχνότητα εμφάνισης Ευρωπαϊκά. Γενετικές μεταλλάξεις και περιβαλλοντικοί παράγοντες συμβάλλουν στην ανάπτυξη αυτού του επιθετικού καρκίνου. Το ανδρικό φύλο, το κάπνισμα και η παχυσαρκία συνιστούν παράγοντες κινδύνου για την εμφάνιση της νόσου. Η μορφή αυτή καρκίνου είναι συχνά ασυμπτωματική στα πρώτα στάδια, και δυστυχώς εκδηλώνεται όταν βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο. Τα πιο κοινά συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν ίκτερο, ναυτία ή έμετο, απώλεια βάρους και όρεξης, κοιλιακό άλγος, δερματικό κνησμό, πεπτικά προβλήματα, σχηματισμό θρόμβων αίματος ιδίως στα κάτω άκρα και διόγκωση της χοληδόχου κύστης. Η βασική θεραπευτική προσέγγιση είναι η χειρουργική εκτομή από γενικό χειρουργό που ειδικεύεται στην χειρουργική ογκολογία, αν φυσικά αυτό είναι εφικτό. Η επιλογή της κατάλληλης τεχνικής καθορίζεται έπειτα από τη σταδιοποίηση του όγκου. Ιδίως εάν η νόσος βρίσκεται σε αρχικό στάδιο, η χειρουργική επέμβαση προσφέρει σημαντική ευκαιρία ίασης. Συμπληρωματικά εφαρμόζεται ακτινοθεραπεία και χημειοθεραπεία.